Verkrachte vrouwen opnieuw een toekomst bieden

In Zuid-Kivu (Oost-Congo) worden dagelijks vrouwen en kinderen verkracht. Tot voor kort gebeurde dat vooral door militairen en gewapende bendes. Maar tegenwoordig vinden de verkrachtingen steeds meer plaats in de familiale of dorpsomgeving. Alsof decennia van geweld in de genen van de jonge generaties zijn gesijpeld.

Eulalie, een jonge vrouw uit de streek, wilde daar iets aan doen. Ze studeerde klinische psychologie en werkt nu voor Mamas for Africa. Dankzij haar psychologische begeleiding krijgen aangerande vrouwen opnieuw een toekomst.

Sinds begin 2019 noteerde Mamas for Africa niet minder dan 150 verkrachtingen van vrouwen tussen de 3 (ja, je leest het goed!) en 70 jaar met geweldplegers gaande van buurjongens en militairen tot gewapende bendes en milities. Een dagelijkse realiteit voor vrouwen in de Kivu-streek, waarvan niemand lijkt op te kijken. Voor Eulalie is al dat geweld een dagelijks decor. Maar haar motivatie is er alleen sterker door geworden.

Eulalie’s verhaal

Ik ben geboren op 20 november 1989 op het eiland Idjwi, midden in het Kivu-meer in Oost-Congo. Thuis waren we met 8 kinderen en ik was de oudste dochter. Vader was leraar en moeder werkte op het land. En al waren we niet de armsten van het dorp, breed hadden we het zeker niet. We hadden eten en dat was het.

Als kind had ik al vlug in de gaten dat vooral de jongens naar school gingen. De meisjes haalden water, hielpen in het huishouden of gingen mee met de moeder naar de akkers. Ik had het geluk dat mijn vader me naar de basisschool stuurde.

Toen ik later naar de middelbare school trok, zag ik dat mijn vriendinnetjes van nauwelijks 13 jaar vaak zwanger werden! Zomaar, soms zonder dat ze zelf wisten wat er met hen gebeurde. We wisten niks over seks, alleen wat de jongens, of erger, nonkels of broers ons wijsmaakten of aandeden.

Ik merkte ook hoe de zwangere kindvrouwtjes verstoten werden door hun eigen families. Ze leefden op straat, werden bedelende kindhoertjes. Ik begreep dat niet. Eén ding wist ik zéker: ik zou niet eindigen zoals mijn vriendinnetjes. Ik begon vragen te stellen aan mijn moeder en vader. Die werden alsmaar lastiger door mijn vragen en plots zei mijn vader: ‘Je bent nu oud genoeg om te trouwen, je gaat niet meer naar school. Ik heb de bruidsschat nodig om je broer te laten studeren.’ Zo ging dat toen.

Gelukkig haalde ik goeie resultaten en overtuigden anderen mijn vader om me verder te laten studeren. Mijn vader veranderde, begreep wat ik wilde. Hij heeft alles gedaan om me te laten studeren, hij liep zelfs met één schoen les te geven. Alle geld vloeide naar mijn studies Ik wilde arts worden, maar 7 jaar studeren was te lang, te duur. Uiteindelijk studeerde ik klinische psychologie in Bukavu.

Daar leerde ik snel dat je niet alle problemen met medicatie kunt oplossen. Tijdens mijn stage in de ziekenhuizen praatte ik met vrouwen die trauma’s hadden opgelopen. De oorzaak van hun psychische problemen, en in het ergste geval een psychose, lag dikwijls bij een verkrachting. En meteen wist ik wat ik wilde: werken in een organisatie die verkrachte vrouwen terug hun waardigheid, veerkracht en een toekomst zou bieden.

Dat vond ik bij Mamas for Africa. Omdat ze de verkrachte vrouwen er niet alleen medisch maar ook psychologisch bovenop trachten te helpen. We werken samen met het ziekenhuis van Dr. Mukwege, de Nobelprijswinnaar voor de Vrede in 2018. Verkrachte vrouwen of vrouwen die een prolapsus hebben, een verzakking van hun baarmoeder, worden er gratis geopereerd. Ik begeleid ze na hun operatie bij hun re-integratie.

Doorheen de jaren heb ik het soms nog moeilijk om het brutale geweld te aanhoren dat de vrouwen hier wordt aangedaan. Nog maar net begeleidde ik een jonge vrouw die 6 maanden werd ontvoerd door rebellen. Ze hing met haar arm en een been vast aan een boom. Dagelijks werd ze door de bende verkracht. Ze is dan kunnen ontsnappen en vluchtte half gestoord terug naar haar dorp. De jongeren riepen haar na: de zottin!

Iemand stuurde haar door naar Mamas for Africa. Ik heb haar zes maanden begeleid. Met haar gepraat, haar gesteund en geholpen om nieuwe initiatieven te nemen.

En zie, vandaag heeft ze een eigen winkel, een goeie relatie met haar man, ze is er bovenop. Daar ben ik fier op. Ik heb iets nuttigs gedaan voor de verwaarloosde vrouwen hier…