Een dag in het leven …
Oost-Congo is een groot gebied. Maar dunbevolkt. De mensen wonen er in dorpen die nauwelijks bereikbaar zijn. Alvast niet met een gewone auto. Wanneer je er ziek bent, moet je soms tientallen, zo niet honderden kilometers ver op zoek naar medische hulp.
Mamas for Africa heeft zich als doel gesteld, om tot in de verste uithoeken van het gebied hulp en hoop te brengen.
Om dit een beetje georganiseerd te doen, maken we gebruik van buurtwerkers. Dat zijn lokale mensen die ons signaleren waar en wanneer hulp nodig is. Ze vormen het zenuwstelsel van onze organisatie. Op hen kunnen we rekenen. Op hen rekent de bevolking.
Wanneer we uitrukken om hulp te bieden in een dorp, doen we dat met een multidisciplinair team. Zeker wanneer het om een zaak van verkrachting gaat (zoals je weet doen we ook meer dan dat: vrouwen met moeilijk behandelbare gynaecologische problemen krijgen evenzeer onze zorg).
Een verpleegster, een sociaal assistente, een psychologe én een chauffeur die tegelijk optreedt als veiligheidsagent. Daarmee rijden we naar de verste dorpen. Vaak zijn we de enige organisatie die zich zo ver waagt.
“Buiten jullie komt hier niemand,” fluistert kleine Amani in het oor van Mamas for Africa psychologe Eulalie.
Geen andere organisatie dringt zo ver door in de wouden en de heuvels van het binnenland als Mamas for Africa en haar partners. Anders blijven te veel slachtoffers onder de radar.
Het is onze morele plicht om hen op te sporen, te helpen en op te volgen. Want voor Mamas for Africa is een degelijke gezondheidszorg een recht voor iedereen.
“Kunnen ze dan zelf geen hulp zoeken?” Neen! Op het platteland in Oost-Congo vind je geen ziekenhuis op korte afstand van je huis. Het is een hele onderneming om vanuit een dorp in een ziekenhuis te komen. Soms ben je dagen onderweg. En veilig is zo’n reis ook al niet!
Dringende hulp brengen blijft de eerste opdracht van Mamas for Africa. Maar daarnaast willen we ook dingen veranderen. Samen met de plaatselijke bevolking willen we een dam opwerpen tegen seksueel en ander geweld.
Net zoals we het taboe willen doorbreken dat vrouwen en meisjes zélf schuldig zijn aan het geweld dat hun is overkomen.
Mensen daarvan bewust maken én hun tegelijk versterken in het opeisen van hun rechten: het is een belangrijke taak die we onszelf hebben toegewezen.